Songtext zu 'Linda Uit Paterswolde' von Herman Finkers

Ik heb mijn vrouw leren kennen in Assen. We waren toen precies vier jaar
getrouwd. En dat was het moment om uit elkaar te gaan. Ik heb haar
destijds ontmoet in Paterswolde. Op het naaktstrand van het
Paterswoldermeer. Ik heb haar daar op een beetje vreemde manier ontmoet.
Dat komt zo, ik ren nogal veel op zo'n naaktstrand. Ja, want soms, als er
een vrouw voorbij komt ben ik weleens bang dat ik een erectie zal krijgen
en om haar en mezelf niet in verlegenheid te brengen, spring ik maar snel
even het koude water in. Soms komt er iemand voorbij waarvan ik zeker weet
dat ik geen erectie zal krijgen, maar om niet onbeleefd te lijken, spring
ik toch maar snel even
Nou, en terwijl ik zo heen en weer aan het rennen was, kwam ik een oude
bekende tegen, die me voorstelde aan een zekere meneer en mevrouw De
Bruin. Hij zei: "Mag ik je even voorstellen? Meneer en mevrouw De Bruin"
Ik keek en ik keek regelrecht in het liefste gezichtje dat ik ooit van
mijn leven had gezien. Maar ook mevrouw De Bruin mocht er wezen. Dus ik
ren dubbel zo hard naar het water, meneer en mevrouw De Bruin renden een
eindje met me mee
Onderweg werd ik nog voorgesteld aan hun dochter. Met haar ben ik die
avond Paterswolde in geweest. Na afloop heb ik haar naar huis gebracht
omdat ze niet alleen in het donker over straat durfde
Daarna heeft zij mij naar huis gebracht omdat ik ook niet alleen in het
donker over straat durfde. Vervolgens bracht ik haar weer naar huis en zij
mij weer, net zo lang tot het licht werd
Ik ben uiteindelijk met Linda de Bruin getrouwd
Linda en ik betrokken een huisje in de driehoek Assen, Rolde, Rome. We
kregen daar binnen het jaar een kind. Het was een pijnlijke bevalling. De
geboorte van onze dochter was dan ook een weinig vrolijke aangelegenheid.
Het enige wat er opgewekt aan was, waren de weeen. Toch wel vreemd vond
ik, dat de geboorte van onze dochter zo lang duurde. Terwijl de verwekking
ervan in een vloek en een zucht was gebeurd. De zucht was van mij, de vloek
van mijn vrouw
Het meest pijnlijke aan de bevalling was wel dat het kind zo
verschrikkelijk lelijk was, ja echt, het was een foeilelijk kind. Het
klinkt raar, maar toch zijn mijn vrouw en ik wel blij met ons kind, want
ziet u: Linda en ik, we hadden wel heel bewust gekozen voor een kind. Niet
direct dat kind... maar toch wel 'n kind. En ondanks dat ze zo
verschrikkelijk lelijk was, heb ik destijds een succesvol liedje voor haar
geschreven. Het heet

Anne
Allebei de ogen
Van de allermooiste vrouw
Zijn niet half zo mooi
Als die ene van jou

De vreugde die Anne ons gaf kon niet verhinderen dat mijn vrouw en ik
elkaar meer en meer leerden kennen en we uiteindelijk in Assen uit elkaar
zijn gegaan
De scheiding van Linda viel mij zwaar. Ik was zo aan haar gehecht dat ik
operatief verwijderd moest worden
Wederom vrijgezel
Een opblaaspop is ook niet alles
Ze zet geen koffie, ruimt niet op
Oke, het vrijt wat fijner, maar daar houdt het wel mee op